Ik zag eens een foto van een meisje in een flamingo-jurkje, en toen ik dat zag, wist ik onmiddellijk: dat IS het!! Dát is het jurkje dat ik ook voor mijn dochter wil maken! Moet je weten dat ik namelijk al maanden in bezit ben van een Filou-Flamingo stofje in tricot, maar mij elke inspiratie ontbrak om er iets mee te maken. Een rokje? Een jurkje? Maar wat voor een jurkje? Een flets flauw t-shirt jurkje? Ik zag het niet.
Tot die ene foto. Dat zijn dan de voordelen van de urenlange surfuren op Facebook, en het lid zijn van mening hobby-en-verkoopgroepjes. Ziejewel, lieverd, Facebooken heeft zijn nut! Je dochter wordt er mooier van!
Dus om een lang verhaal kort te maken:
ik blies eindelijk het stof van mijn Stof Voor Durf-het-Zelvers-boekje, en begon aan mijn patroon.
Uiteraard, zoals het een chaotica betaamt, tekende ik een verkeerde maat. "Tricot, dat moet je een maatje kleiner nemen!", galmde het door mijn achterhoofd, want soms leert een mens ook wel wijze tips uit zo'n Facebook groepje. Dus ik vol enthousiasme begonnen aan het patroontje voor 98-104. Tot het toch wel héél klein bleek, zo uitgeknipt. Wenkbrauwen stegen al fronsend de hoogte in en het patroontje werd tegen dochterlief gehouden die weinig zin had om hiervoor de nodige seconden stil te staan. Zelfs mét naadwaarde bleek het jurkje behoorlijk krap. Maar ach, tricot, dat rekt toch?
Even mijn gedachtengangen laten rusten, en de nacht bracht raad. De volgende ochtend vol enthousiasme gestart aan het patroontje voor 110-116. Maar dochterlief zit nog maar nét in een 110, zou het niet te groot zijn? Living on the edge, is ook wel eens mijn motto. Het risico! Dus we gingen ervoor.
Volgende uitdaging: het besef dat ik wel "iets" moest doen met de arm-nek-en-schouderpartij. Maar wat? Een beleg? (een waddu?? schoot het door mijn hoofd, want beleg, dat zit op mijn boterham). Of afwerken met boordstof? Neee, echt geen boordstof op mijn flamingo's, ze zouden er niet blij mee zijn. Gekozen voor beleg uit hetzelfde stofje. Nog 2 extra patroontjes getekend en geknipt, en ziedaar.
Uitdaging 3: lintjes! Hoe moeilijk kunnen lintjes zijn? Niet moeilijk, wel langdradig. Prutswerk, en niet zo handig als je pas je nagels geknipt hebt.
Het knippen en naaien kon beginnen! Hoezee! Het avontuur kon van start!
Ik gaf mijn gloednieuwe boventransportvoetje een liefdevolle blik, en dacht bij mezelf, go for it, transportvoetje! Doe je ding wat je me al zo lang belooft!
En zowaar! De tricot gleed door mijn machine als boter. Of als katoen, dat is misschien wel zo handig, want boter, dat stikt niet zo goed. Maar vanaf nu ben ik overtuigd van a) mijn boventransportvoetje en b) het niet nodig hebben van een overlock voor precies dat doeleinde. (manlief blij).
En een avontuur bleek het achteraf gezien wel, toen ik mijn jurk wilde keren, maar dat niet lukte omdat ik de armschachten had mee dichtgestikt (d'oh!), of toen ik met een tornmesje behoorlijk hard in mijn duim-kloofje prikte (d'oh d'oh!) of toen ik, bij het verkorten van het rokje, te laat doorhad dat ik niet alleen mijn rokje, maar ook mijn lint mee afknipte. (d'oh d'oh d'oh!). Resultaat: het ene lintje is een paar centimeter korter en echt niet zo netjes afgewerkt, als het andere.
Maar ach, who cares? Is het om te verkopen? Nee toch. en dochterlief maalt er niet om.
En toen kwam er een varkentje met een lange snuit, en zag deze mooie dochter, en was het verhaaltje UIT!
