Randen locken ging eerst wat onwennig, maar al snel zoefde de stof waarachtig onder de overlock vandaag. Prachtige afwerking! (Al vond manlief wel dat ik oorstopjes moet dragen, blijkbaar maakt het ding nogal veel lawaai, maar half doof als ik ben, stoort me dat niet echt. Manlief wel. Ik zal hem wel eens een mooie koptelefoon kopen voor zijn kerst, weet ik weer ineens wat kopen, dat scheelt).Tot de rits kwam. Die ellendige rits, waarvan me verteld werd dat het een blinde rits was -zoals ik gevraagd had- maar wie ben ik, het naai-groentje- om het jonkie tegen te spreken toen een wel zeer vreemd uitziende blinde rits voor mijn neus gelegd werd?
De gefronste wenkbrauwen maakten plaats voor gelatenheid ("het zal wel lukken"), en er werd afgerekend. Vervolgens bleef de rits nog een maandje in de kast liggen, maar dit ter zijde.
En dan ineens, kwam de goesting, en vooral de tijd, om aan HET jurkje te beginnen. Het al ZO lang beloofde jurkje aan dochterlief, en vooral: het stofje dat al een jaar in de kast lag mooi te wezen, maar voor zeer lange tijd, vooral bestemmingsloos. Tot dochterlief besloot alleen nog maar jurkjes te willen dragen. Liefst zo roze mogelijk. En altoen schoot deze sew-be-mommie in aktie!
En weet je wat? Ik vind het mooi. Ik ben fier!Dochterlief ook :-) Én roze, én bloemetjes, zo blij dat ze is!
