Kikkers!

Er was eens...

een plan om een longsleeve te maken. Er stond een mooi exemplaar in de Ottobre 4/2012 en die stond dus al héél lang op de planning. Met raglan mouwen, moeilijk kan dat toch niet zijn, toch?

Maar, omdat ik last heb van uitstelgedrag, verschoof dan plan steeds verder omlaag op de planning. Mijn naaikunsten vorderden, de baby kwam eraan, en dus werd de focus verlegd naar mutsjes, rokjes, en kleedjes, en rokjes, en nog meer kleedjes.

En op een dag, voornamelijk bij het werpen van een blik op deze troostmoedige lente,  kwam het besef dat het nu wel hóógdringend tijd werd om broereman ook eens in de watten te leggen. Waar is die longsleeve die ik hem zolang beloofde? En dat zomerhoedje? En die turnzak? Nochtans maalt zoonlief er niet om, "whatever mama" staat geschreven in zijn ogen, "zolang ik maar kan knippen en plakken en kleuren".

Toen drong noodgedwongen het project "girafje" op -dat heb je dan als je een FB-gewijs naaigroepje opstart, je wordt verplicht om deel te nemen aan projectjes- en gezien mijn uitstelgedrag ben ik dus EERST aan mijn longsleeve begonnen, vooraleer mijn girafje te maken.  (uiteindelijk krijg ik zo wel wat gedaan zenne, alleen meestal niet in de juiste volgorde)

Zwoeg, zweet, bloed en tranen (neen die duimkloof is nog stééds niet genezen, gelukkig geen tornmesje er meer ingestoken), maar ziedaar, presenteer ik u vol trots:

Een longsleeveske! Met kikkers! Die er achteraf té meisjesachtig uitzagen. En waarvan manlief zei, "is dat een pyjama"? Zijn commentaar negerend, zoonlief vol trots zijn t-shirt laten aandoen, en zoonlief blonk, maar het t-shirt was veel te groot en stond hem voor geen meter zo. Het leek inderdaad op een te grote pyjama.

Dus worden de kikkertjes opgeborgen in de kast, wachtend op een groeispurt. Maat 104 in tricot bleek te enthousiast.  Maar fier,dat zijn we wel!