Onlangs plande ik een naaidagje bij vriendin A in Aalst. Een uurtje onderweg, wat extra kilometers op de teller en met véél plannen in het hoofd en ik kwam vol goede naaimoed toe.
Maar eerst de baby wat bewonderen. Vervolgens onze baby's met elkaar laten kennismaken. Een beetje bijpraten. Een beetje voeden, want ook baby's krijgen honger en dorst. Papje opwarmen. En knorde daar niet stilaan een mama-maagje? Uiteindelijk is er ook wel wat genaaid hoor. Een beetje toch. Misschien net iets te weinig om de kilometers en de 2u durende rijtijd te verantwoorden.
Maar plots leken de lapjes stof op een omkeerbaar tuniekje met paddestoeltjes-en-rood-met-witte-stipjes! En kreeg ik zowaar een goedkeurende knik van manlief! Maar. Er moeten nog knoopjes op. En daar stopt het dan. Er moeten al 2 wéken knopjes op. Straks is dochterlief eruit gegroeid. Waarom is het ZO moeilijk om tijd te vinden om knopjes erop te naaien. Knopsgaten maken, als je geen naai-ervaring hebt, lijkt op een gigantische onoverwinnelijke berg. Stom, want eigenlijk is het drie keer niks.
Misschien helpt de deadline wel: vrijdag, want het kleedje MOET op bezoek bij vriendin E, het MOET geshowd worden, en vooral: het MOET nog passen...
Volgende keer starten we gewoon wat eerder en babbelen we tijdens het naaien ;)
BeantwoordenVerwijderen