Aapjes!

Als mede-beheerder van de sew-be-mommies heb ik de opdracht gegeven om de naaiende mama's in kwestie te laten zwoegen op tricot. Een marteling? Misschien een beetje, want tricot is uiteraard niet het makkelijkste om mee te beginnen. Maar deze jumpsuit is zoooo dankbaar: als het project toch enigzins lukt, heb je iets waar je héél veel plezier aan hebt, want welke baby staat er nu níet immens schattig met éénder welke jumpsuit? Het is elke marteling waard! En net uiteraard die instant gratification zorgt ervoor dat je met tricot wil verder werken. (bij mij was dat toch zo)

Uiteraard helpt het wel als je een overlock hebt, of in mijn geval, bij gebrek daaraan, durft ook het boventransportvoetje weleens wonderen doen. Wat zeg ik? MEGA WONDEREN! Want mijn tricot gleed wederom als een katoentje door mijn machientje! En nu ik ook de overlock steek fatsoenlijk ontdekt heb op mijn Brotherke, wordt ook mijn binnenafwerking steeds meer fatsoenlijk en minder-slagveld-gewijs.

I LOVE JUMPSUITS!

Patroontje komt trouwens van hier , stofje komt van hier, en het modelletje in kwestie, is uiteraard van mezelf ;-)

Een tussendoortje

Tussendoor nog even de tijd gevonden voor dit heerlijke jurkje!
"Tussendoor", inderdaad, want dit ging eigenlijk zooo vlotjes dat het leuk werd om eens "snel" iets te kunnen maken. Al had ik problemen met het concept "omkeerbaar" want op een bepaald moment had ik mijn jurkje zo goed als dichtgestikt, en een keergat opgelaten, maar het jurkje wilde niet omkeren en ik draaide mijn jurkje in een "infinite loop". Lastig om uit te leggen, je had erbij moeten zijn. Maar na een half uur draaien, draaien, draaien en compleet niet begrijpen waarom het jurkje niet binnenstebuiten wilde keren, gaf ik het op, tornde de zoom weer los, en begreep ik dat ik dat helemaal niet moest doen en gewoon een biais moest naaien :)

En kort na deze AHA-Erlebnis, volgde dit mooie resultaat:

En het is niet te zien op deze foto's, maar het is de allereerste keer dat mijn biais ZO mooi gelukt is, het zit kaarsrecht en bijna perfect gestikt eraan, ik ben er zooooooo fier op!! Een jaar na de aankoop van mijn naaimachine begint er eindelijk wat schot in de zaak te komen van het recht stikken.
Yay!!

over het rokje dat te klein was

That's it. Ik doe het NIET meer. Uit koppigheid, mijn eigen ding proberen te doen. Denken dat je zomaar een rek in een tailleband kan steken, en de +5cm bij de heupbreedte negerend, en denken dat het dan wel groot genoeg zou zijn. Zeker als de toekomstige eigenares zich níet in huis bevindt, en ik dus ook niet ten gepaste tijde de maten kan opnemen. Ik doe het NIET meer, en vanaf nu uitsluitend volgens het boekje, mét rits, én knoopsgat elastiek!

Aanschouw het rokje in kwestie met zelfgemaakte paspelband, dat verrassend goed lukte, maar waarbij het nichtje het ding niet eens tot halverwege haar bovenbenen getrokken kreeg. En dát op haar verjaardagsfeestje, en de teleurstelling droop van haar mooie gezichtje. .

En dat van mij ook.
*pruilt*