Rokjes!

Met enige trots kom ik toch ook even mijn meest recente creaties tonen.
Patroontje (nuja) vond ik hier, en hoewel het eigenlijk een 25-minuten rokje betrof, heb ik aan elk stuk ongeveer 5 uur gewerkt. Maar ik moest dan ook weer speciaal doen, en heb er 2x een gevoerd rokje van gemaakt. Niet dat ik al ervaring had met gevoerde rokjes, of wist hoe ik zoiets moest doen, maar heb gewoon mijn buikgevoel en boerenverstand gevolgd en toen kwam ik op dit!

 En voor een jarig nichtje maakte ik dit: 

 En vlak voordien maakte ik voor grote zus ook dít:

zij mocht het stofje kiezen (cupcakes van Michael Miller) en ik koos het mme Zsazsa A-lijn patroontje. Een beetje verkeerd knippen hier, een beetje verkeerd meten daar, en het zit wat strak aan de poep, maar het gaat nog wel. En binnen 4 jaar mag kleine poppemie hem dragen.






Maar laat ons eerlijk wezen, eigenlijk ben ik toch wel blij met die naailessen die eindelijk gepland staan.
Een beetje basiskennis zal me niet misstaan!

Milla's reflections

Deze week was ik in een creatieve bui, en bij het ontdekken van zowaar een klein straaltje zon besloot ik poppemie te onderwerpen aan een fotoshoot. Het was een huis-tuin-en-keuken shoot maar een witte overtrek, een witte muur en een wit donsdeken bleken wonderen te doen. Net als Lightroom, dat zowaar nog meer wonderen deed. Maar een mooi gezichtje mag ook wel helpen.

Ziehier het resultaat van mijn creatieve bui!

Intro

Zo. We zijn vertrokken zekers? Hiep hoi mijn eerste blog!
Afin niet mijn éérste.. lang, lang geleden was er nog eens een reisblog, van wel een heel bijzonder avontuur. Maar dat is een ander verhaal, zelfs een ander leven.

Back to the future!
Waarom een blog? Is Facebook en gesloten groepjes en internetfora en hotmail en telenet mail en sms nog niet genoeg? Jawel. Zoveel zelfs dat ik er alvast niet meer in slaag om tijdig smsjes te onderscheppen en bijgevolg soms antwoorden een dag later stuur. Of 2 dagen later. Of mailtjes lees, maar bijgevolg geen handen noch tijd heb om te antwoorden, en ze even later gewoon vergeet.
Excuses, het ligt nog aan de zwangerschapsdementie. Of borstvoedingsdementie, dat zal vast ook wel bestaan.

Waarom dan deze blog? Om te centraliseren. Of de defragmenteren, zeg maar. Alles terug wat centraal houden. En laat ons eerlijk wezen, een plek om mijn creaties en/of mijn bengels aan het wereld wijde web te tonen. Of de wereld daar behoefte aan heeft is een andere vraag. Maar dat zien we dan wel weer.

Zo, tot zover het intro berichtje. Welkom in mijn wereld, welkom in mijn chaos.
Carpe diem, leef elke dag alsof het je laatste is, geniet van elke minuut op deze aardbol, het is over voor je het weet. En gelijk ze zeggen, you don't know what you've got 'till it's gone!
En zeg niet dat ik het u niet gezegd heb!